Remake ya da bizim dilimizde söyleyecek olursak yeniden çevrim meselesi sinemanın sıkça başvurduğu bir yol. Özellikle de Hollywood'da konu sıkıntısı çeken yapımcılar son yıllarda işi iyice abarttılar ve geçmişte iş yapmış ( hatta bazen iş yapmamış ama kült olmuş ) ne varsa yeniden çekip piyasaya sürmeye iyice alıştılar. Bunu da farklı kisveler altında yapıyorlar. Bazen filme kaynak olan kitabı yeniden uyarlıyorlar ( ki bu da ne olursa olsun bir remake sayılabilir ), bazen de doğrudan filmin kendisini ele alıp bir takım küçük değişikliklerle bir kez daha çekiyorlar. Örneğin geçenlerde 1974 tarihli The Gambler'ın yen,iden çevrimi olan aynı adlı filmi izledim. James Caan'ın rolünü bu kez mark Wahlberg üstlenmiş ve yapımcılar arasında da ilk filmin senaristi James Toback'ın adı var. Bizzat Toback işin içinde olduğu için çok kötü bir film olmamış belki ama ilk filmin bir hayli karanlık ruh hali yeni çevrimde çağımızın izleyicisine uygun şekilde bir hayli yumuşatıldığı için etkisinden bir hayli kaybetmiş elbette ( John Goodman, Jessica Lange gibi oyuncuların birinci sınıf performanslarına rağmen ).
Gişede iyi iş yapmış filmlerin tüm devamı ve öncesi tüketildikten sonra yeniden çevrim çemberine dahil olması genellikle reboot şeklinde oluyor. yani zırt pırt yeniden başlayan Spider-Man, Superman, Batman serileri gibi. Bunlar tam ablamıyla remake sayılmıyorlar belki ama çıkış noktaları ( ve aslında varış noktaları da ) aynı: özgün konu bulunamadığı için aynı şeyi tekrar çekmek. Christopher Nolan ve Darren Aronofsky gibi çok az sayıda sinemacı dışında özgün bir senaryo için büyük bütçe bulabilen yönetmenler pek yok. Özgün fikirler hala az paraya çekiliyor ( bkz Coen Biraderler, Noah Baumbach, Wes Anderson vs ) ve bu da Hollywood'un içinde bulunduğu ciddi bir kriz aslında. Filmler ya çok büyük bütçelere çekiliyor ya da çok küçük bütçelere. Arası pek kalmadı. Belki Tarantino filmleri buna bir istisnadır ama işte o kadar. Stüdyolar gişe garantisi istiyor ve bu da özgün senaryolarla olmuyor onlara göre. Bu yüzden de eski filmlere başvuruyorlar genellikle. Çoğunlukla da hedefi ıskalıyorlar doğrusu. İstedikleri gişeyi alsalar bile yeniden çektikleri film, ilk filmin gölgesinde kalıyor ve izleyici ya da eleştirmenler tarafından beğenilmiyor. Hele bu film zamanında kült olmuş, kuşaklar tarafından sürekli izlenmiş bir filmse durum daha da acıklı oluyor ( bkz The Wicker Man, Carrie vb ). Anlaşılan şimdi de sıra 70'li yılların bir başka kült filmine, Don't Look Now'a gelmiş. 1973 yılında Nicolas Roeg tarafından çekilen ve aslen Daphne du Maurier'nin bir öyküsünden yola çıkan film sinema tarihinin en ünlü kültlerinden birine dönüşmüştü. Üstelik pek çok kült filmin aksine senaryosundan oyunculuğuna, kurgusundan görüntülerine kadar hemen her anlamda kusursuz bir filmdi Don't Look Now. Başrollerdeki Donald Sutherland ve Julie Christie'nin bir yandan giyindikleri, bir yandan da seviştikleri paralel kurguyla aktarılmış sahne sinema tarihinin en güzel sevişme sahnelerinden biri olarak anılır hala. Hal böyle olunca yeni bir Don't Look Now fikri insanın sinirini bozuyor elbette. Ne gerek var sahi? Gişe rekorları kırmayacağı belli herhalde. Altıncı His gibi bir şok gişe başarısı bekleniyor belki ama ilk filmin büyüsüne erişmesi imkansız bir yeniden çevrim başta Roeg olmak üzere onca insanın emeğine ve kimbilir kaç izleyicinin anısına haksızlık olmayacak mı? Gerçi henüz ne bir yönetmen var ortada, ne de oyuncular belli. Yani iş çekim aşamasına kadar gelemeyebilir. Çok da isabetli olur hani.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder